Rozdział 25

Obudziłam się. Oczy mnie piekły. Zerknęłam na lustro wiszące na bocznej ścianie. Miałam popuchnięte, czerwone oczy, twarz była bez życia. Wyglądałam jak wrak i tak samo się czułam. Po chwili do sali przyszła pielęgniarka. Stanęła w drzwiach i rozejrzała się po pokoju. Wtedy zorientowałam się, że na podłodze nadal leżą części telefonu i rozbita szklanka. Spojrzała na mnie, ale nic nie powiedziała tylko zebrała telefon i  posprzątała szkło. Podała mi leki i wyszła. Później przyszedł lekarz sprawdzić jak się czuję.

W porze obiadowej przyniesiono mi posiłek, lecz nie potrafiłam nic przełknąć. Ciągle myślałam o tym co było wczoraj. Nie dochodziło to do mnie. W rozmyśleń wyrwało mnie pukanie do drzwi.

- proszę - powiedział cicho, ale na tyle głośno, że ten ktoś usłyszał i wszedł do środka.

Zaniemówiłam. Przede mną stała osoba, której kompletnie się nie spodziewałam, że przyjdzie. Nie widzieliśmy się ponad 2 lata. Nie mogłam uwierzyć, że on tu jest. Zawsze pojawiał się w najmniej oczekiwanym momencie. Był i nadal jest moim przyjacielem, na którym mogę liczy w każdej sytuacji. A teraz kiedy wszystko się wali on pojawia się znikąd. Jakby wyczuł, że coś się stało. Nie zależnie co działo się wcześniej na mojej twarzy zagościł uśmiech.

- cześć - powiedział i podszedł bliżej

- hey, co ty tu robisz? - spytałam

- usłyszałem w wiadomościach co się stało. Mówili, że miałaś wypadek i leżysz w śpiączce, ale widze, że już się obudziłaś. Musiałem przyjść i sprawdzić co z tobą. Byłem wcześniej, ale ciągle ktoś u ciebie siedział i nie chciałem przeszkadzać. Kiedy się obudziłaś?

- wczoraj, nie wiesz jak się ciesze, że przyszedłeś

- ja też, minęło tyle czasu

- zbyt dużo czasu Brain. Tęskniłam za tobą

- ja również tęskniłem - rzekł i przytulił mnie.

Siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Musieliśmy nadrobić ten czas. Opowiadałam mu wszystko co działo się w moim życiu. Oczywiście to co pamiętałam. O karierze, pierwszej trasie, płycie, o Joe i takie tam.

- dobra koniec teraz ty mów co tam u ciebie i Roxy?

- miesiąc temu rozstaliśmy się

- przepraszam nie wiedziałam

- nic nie szkodzi to była nasza wspólna decyzja. To co było między nami wygasło

- o u Sylvii co słychać?

- pół roku temu wyjechała do Francji na studia i poznała tam jakiegoś francuza Marcela jak dobrze pamiętam. Ma przyjechać z nim w wakacje jak tylko zaliczy wszystkie egzaminy.

Nagle rozległ się dźwięk pukania do drzwi. Otworzyły się drzwi i stanął w nich Zayn.

- hi

- cześć

- widzę, że przeszkadzam przyjdę później - rzekł i miał zamiar wyjść

- czekaj, nie musisz wychodzić - powiedziałam

- i tak miałem już iść - odparł Brian i wstał z krzesła

- Zayn to jest Brain mój przyjaciel

- yyy...

- tak i były chłopak. Znamy się jeszcze z Polski zanim nie wyjechał do Anglii. Brian to jest Zayn również mój przyjaciel - powiedziałam a oni podali sobie rękę

- będę lecieć, tu masz mój numer jak wyzdrowiejesz to wyskoczymy na jakąś kawę - pocałował mnie w policzek i skierował się w stronę drzwi

- jasne - odpowiedziałam.

Zayn usiadł koło mnie i spojrzał się w moją stronę. Widziałam w jego oczach niepokój i czyżby zazdrość? Tylko dlaczego? To przez Briana? Przecież jest tylko dobrym przyjacielem, z którym prawda chodziłam, ale to było dawno jeszcze w Polsce. Byliśmy ze sobą kilka miesięcy dopóki nie wyjechał do Anglii. Rozstaliśmy się tylko dlatego, że nie wyobrażaliśmy sobie życia na odległość, lecz dostaliśmy przyjaciółmi i jesteśmy nimi do dziś. Jest osobą, której mogę powiedzieć wszystko. Tak samo jak obecnie Zayn' nowi. W każdej chwili mogłam na niego liczyć. Nie zależnie co by się działo. Był pierwszym chłopakiem w moim życiu i zawsze będzie dla mnie ważny. Kocham go jak brata. Tak samo jak teraz chłopaków i to się nie zmieni. Od naszego rozstania kiedy tylko mogliśmy dzwoniliśmy do siebie, lecz ostatnimi czasy wszystko się zmieniło. Nasz kontakt się urwał i to z mojej winy. Moja kariera nabierała tępa przez co nie miałam zbytnio czasu. Jak nie nagrywanie płyty to trasa, wywiady. Byłam tak zajęta, że zapominałam o zwykłym telefonie do rodziny czy przyjaciela. Teraz chcę to naprawić. Obiecuję, że odnowię nasz kontakt. Będę częściej dzwonić i spotykać się z nim. Nie pozwolę, aby to się powtórzyło. Zwłaszcza teraz kiedy "podobno" mieszkam w Londynie. Tak bynajmniej mi wszyscy mówią. Nie pamiętam. Będzie to łatwiejsze niż kiedyś. Ciesze się, że nie zapomniał o mnie nawet wtedy kiedy tyle czasu się nie odzywałam.

Zayn nadal siedział i bez słowa wpatrywał się we mnie.

- co tak na mnie patrzysz mam coś na twarzy? - spytałam

- nie przepraszam. Jak się czujesz?

- dobrze, ale w nie których miejscach jeszcze odczuwam ból

- ale dostajesz jakieś leki przeciwbólowe

- tak codziennie rano

Czułam, że nasza rozmowa się nie klei. Coś jest nie tak tylko jeszcze nie wiem co. I to nie ze mną jest to związane, ale z Zayn'em. To on dziwnie się zachowuje. Nigdy tak nie było żeby był zestresowany.

- Zayn coś się stało? Jesteś jakiś inny niż zawsze

- nie wszystko dobrze

- na pewno? - dopytywałam

- tak Kate na pewno się musisz się martwić

Siedzieliśmy przez chwile w ciszy. Nikt z nas się nie odzywał. Nie mogłam tak dłużej siedzieć musiałam to przerwać.

- Zayn, chciałam cię przeprosić i oczywiście resztę też

- nie masz za co - wtrącił

- daj mi skończyć. Nie powinnam tak na was wrzeszczeć a tym bardziej rzucać szklanką przepraszam - i tu poleciałam mi pojedyncza łza.

- Kate proszę nie płacz. Przeprosiny przyjęte. Już dobrze - powiedział i przytulił mnie mocno do siebie. Wtedy zaczęłam na dobre płakać.

- zawaliłam wszystko - powiedziałam nagle

- co ty mówisz - odsunął się i spojrzał na mnie

- wykrzyczałam w twarz osobie, która bardzo mnie kocha, że kocham kogoś innego. Rozumiesz zraniłam go tymi słowami. Jestem podła, głupia...

- nie jesteś - znów mnie przytulił - to nie twoja wina, że nic nie pamiętasz. Nie prosiłaś się o amnezję

- prawda, ale i tak... - nie dał mi skończyć

- Kate, Harry doskonale rozumie w jakiej jesteś sytuacji, fakt może i go to zabolało, ale nie przejmuj się on cię kocha i tylko to się liczy

- Zayn co ja bym bez ciebie zrobiła. Tego było mi trzeba rozmowy. Dziękuję - przetarłam łzy i uśmiechnęłam się do niego

- wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć - pocałował mnie czule w czoło - będę się zbierał. Chłopacy nawet nie wiedzą, że tu jestem. Trzymaj się

- Zayn! Poczekaj

- tak?

- pożyczyłbyś mi telefon mój jak widzisz nie nadaje się do użytku - wskazałam na rozwalony telefon leżący na szafce

- oczywiście, proszę - wyciągnął go z kieszeni i wręczył mi

- dziękuje

- do zobaczenia pa

- pa

____________________________________________________________________

Hey wszystkim. Wróciłam i tak jak obiecałam wstawiam nowy rozdział. Postanowiłam zadedykować go wszystkim moim czytelnikom za to, że są i komentują. Dziękuje za tyle wejść na bloga. Aż sama byłam w szoku ponad 7 tysięcy. Jestem taka szczęśliwa i mam nadzieję, że ten rozdział też wam się spodoba. Czekam na wasze opinie, bo szczerze to on mi nie zbytnio nie podoba. 

  Więc tak 15 komentarzy i nowy rozdział co wy na to. Chyba nie sprawi to wam trudności.