Rozdział 58

***jakiś czas później***

Pomarańczowe, wyblakłe jeszcze słońce, powoli wznosiło się znad horyzontu, aby oświetlać swoim blaskiem kolejny dzień. Pierwsze promienie nieśmiało zaglądały do pokoi i budziły ludzi o niespokojnym, lekkim śnie. Błękitne, wciąż delikatnie zamglone niebo zapowiadało wspaniałą pogodę. Idealną na spełnianie największych marzeń.

Niewyraźna smuga światła padła na twarz śpiącego wciąż Louis'a. Ten westchnął ciężko i mozolnie przewrócił się na drugi bok, zasłaniając oczy przed jasnym światłem. Wyciągnął rękę i zaczął gładzić nią łóżko, jakby w poszukiwaniu czegoś. Po chwili otworzył oczy i ze zdumieniem spostrzegł, że miejsce obok niego jest puste, a o czyjejś obecności świadczył tylko ślad na wygniecionej poduszce. Przesunął się nieznacznie i wtulił w nią twarz. Pachniała drogimi, damskimi perfumami, które tak dobrze znał, i kokosowym szamponem.
Wtedy właśnie ocknął się i dotarła do niego świadomość, że to właśnie dziś jest ten dzień. Tak długo wyczekiwany, planowany od dawna, kiedy tylko w jego głowie zawitało takie marzenie. Ślub. Piękny, wspaniały, z mnóstwem gości we wspaniałej katedrze. I z nią. Z kobietą jego życia. Z Eleanor.
Przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie. Stała taka zmoknięta, zupełnie przemoczona, w parku, jakby oczekiwała czyjegoś przyjścia. Doskonale pamiętał jak nieśmiało do niej podchodził, jak bał się zaproponować jej, aby pożyczyła jego parasol. Znowu ujrzał ten promienny uśmiech na bladej twarzy i wesołe błyski w oczach – zupełnie jak u człowieka, którego marzenia mają się niebawem spełnić, pomyślał.
Przeciągnął się wolno, ziewnął i energicznie wstał z łóżka. Wiedział, że już nie zaśnie. Drżał z podniecenia, obawiał się, że coś się stanie, że do ślubu nie dojdzie, że ona się rozmyśli, że katedra się zawali. Wymyślał coraz to dziwniejsze wypadki, po czym ganił się za głupotę i powtarzał sobie niczym mantrę, że wszyscy panowie młodzi zachowują się tak samo. Poza tym jego Eleanor nie zrobiłaby tego. Znał ją tak dobrze.
W samych bokserki wyszedł na korytarz, zobaczyć się z narzeczoną. Miał to być ostatni raz. Wieczorem będzie już jego żoną. Zeszedł na dół i zauważył ją pochyloną nad drewnianym stolikiem do kawy, a jej brązowe włosy o lekko kasztanowym zabarwieniu falą spływały na smukłe ramiona.

 - hey kotku - szepnął narzeczonej do ucha, ta się tylko uśmiechnęła i natychmiast podniosła się. Louis nie marnując czasu od razu ją pocałował. Gdy się od siebie oderwali i spojrzeli znacząco na siebie Els zapytała. 

- wstałeś już? Miałam nadzieję, że jeszcze sobie pośpisz. Specjalnie starałam się ciebie nie budzić

- nie obudziłaś mnie. Zrobiło to słońce

- zrobić ci jakieś śniadanie?

- yhm - mruknął - obojętnie co. Dzisiaj zjem wszystko.

Z niejakim fanatyzmem obserwował jak pełnym gracji krokiem kieruje się do kuchni. Miała na sobie tylko jego zgniło-zielony t-shirt, który służył jej jako koszula nocna. Materiał sięgał zaledwie do połowy uda, sprawiając, że szatynka wyglądała ponętnie i seksownie. Mężczyzna westchnął przeciągle. Wciąż nie mógł uwierzyć, że tak wielkie szczęście spotkało jego. Właśnie jego.

Wtedy do kuchni weszli Harry i Kate.

- co tam u was gołąbeczki? Jak tam samopoczucie przed ślubem? -  uśmiechnął się Hazza i spytał się pary.

- zestresowani - odpowiedziała Els.

Gdy wybiła 13:00, a ślub zaczynał się o 17:00 dziewczyny zabrały się za przygotowania. Wszystkie wykonały poranne czynności i udały się do pokoju pomóc pannie młodej w przyszykowaniu. Suknia ślubna, leżała na niej jakby była specjalnie szyta. Następnie zastanawiały się nad upięciem włosów, Perrie doradziła jej, by spięła je w kok i kilka kosmyków wypuściła. El spodobał się ten pomysł i tak też zrobiła, później wykonały makijaż i była już gotowe. Dziewczyny przebrały się w sukienki (Kate, Danielle, Perrie, Asia), spięły włosy, umalowały się i wszystkie zeszły na dół. Wybiła godzina 16:30 wsiedli do limuzyny i pojechali pod katedrę. 

***Z perspektywy Eleanor***

Katedra oliwska należała do budynków, na których nie oszczędzano materiałów. Potężna, wręcz majestatyczna, wznosiła się w górę dwoma strzelistymi wieżami. Ogromne wrota wyglądały jak w dawnych zamkach, jakby za chwilę mieli je przekroczyć król i królowa. Wiele par wybierało to miejsce na swój ślub. Było piękne, dobrze ulokowane i mogło pomieścić mnóstwo gości w swym obszernym i zawsze przyjemnie chłodnym wnętrzu. Poza tym było w niej coś takiego, co sprawiało, że młodzi czuli się ważni, jakby nagle ich egzystencja urastała do ogromnej rangi, jakby pełnili naprawdę ważną rolę.

Stałam w białe sukni przed drzwiami katedry i czekałam na właściwy sygnał. Kiedy orkiestra zaczęła grać na dróżkę wybiegły siostrzyczki Louis'a Daisy i Phoebe ubrane jak aniołki w sukienki a z plecionych koszyczków sypały pod nogi kwiaty.

Ruszyłam przed siebie, oczy zebranych skierowały się ku mnie. Wszyscy patrzyli a ja szłam i szłam. wydawało mi się, że ołtarz oddala się zamiast przybliżać. Na Końcu alei stał Louis ubrany w  idealnie uprasowanym, czarnym garniturze a obok niego stali chłopcy jako świadkowie, zaś po drugiej stronie stały dziewczyny jako moje świadkowe. Lou na mój widok uśmiechnął się. Wszędzie tyle radości a ja chcę płakać nawet nie wiem z jakiego powodu. Na policzkach poczułam ciepłe łzy. Przez wszystkich błędnie interpretowane jako dowód szczęścia. W końcu udało mi się dojść do ołtarzu i podałam rękę ukochanemu.

Rozpoczęło się nabożeństwo.  Przez cały czas stałam wcale nie mniej zdenerwowany niż przed katedrą. Zaczęłam nerwowo zerkać na stojącego u mojego boku Louis'a i nie mogłam uwierzyć, że to dzieje się na prawdę. Słowa księdza w ogóle do mnie nie dochodziły. Do decydującego momentu dobrnęłam jakby w amoku, w ogóle nie orientując się w sytuacji. Ocknęłam się gdy ksiądz zwrócił ku narzeczonego i zadał mu pytanie.

- Louis'ie William'ie Tomlinson'ie czy chcesz poślubić tu oto Eleanor Jane Calder? I obiecujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że zostaniesz z nią w zdrowiu i w chorobie, w szczęściu i cierpieniu i nie odpuścisz jej aż do końca swoich dni?

- tak - odpowiedział zdecydowanie

 - Eleanor Jane Calder  czy chcesz poślubić tu oto Louis'a William'a Tomlinson'a?  I obiecujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że zostaniesz z nią w zdrowiu i w chorobie, w szczęściu i cierpieniu i nie odpuścisz jej aż do końca swoich dni?

- tak - szepnęłam

- na znak miłości załóżcie sobie obrączki.

Pastor podał na szkarłatnej poduszeczce obrączki Louis'owi. Zdjął jedną i ostrożnie ująwszy moją dłoń wsunął obrączkę na palec, następnie ja postąpiłam tak samo.

- a więc ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować swoją żonę - powiedział ksiądz po czym Lou zbliżył się do mnie by pocałunkiem upieczętować nasze małżeństwo.

Weszliśmy do sali balowej. Goście rozstąpili się i stanęli przy ścianach robiąc nam miejsce. Louis wciąż trzymając moją rękę wyszedł na środek parkietu. Obróciliśmy się ku sobie. Położyłam mu prawą rękę na ramieniu a drugą złapałam dłoń Lou. Orkiestra zaczęła grać a my zaczęliśmy swój pierwszy taniec. Robiliśmy płynne kroki w rytm muzyki. Suknia muskała mi łydki, w głowie mi zawirowało. Na parkiet wyszły inne pary. Widziałam tylko kryształowe żyrandole, ciemną boazerię i suknie innych gości. 

Zmiana partnera. Obróciłam się i zaczęłam taniec z Liam'em. W czasie tańca rozmawialiśmy.

Po tańcach rozpoczęła się uczta, w czasie której Harry wstał i wzniósł toast.

- Louis, Eleanor życzę wam dużo szczęścia, własnej chatki i abyście mieli dużą gromadkę małych tomlinsonów. Za parę młodą - wyrecytował i podniósł kieliszek.
- gorzko, gorzko... - zaczęli wszyscy krzyczeć.
Co mieliśmy zrobić. Spojrzałam na swojego męża i nasze usta złączyły się w pocałunek. Gdy skończyliśmy rozbrzmiała muzyka i goście ruszyli na parkiet.

Nadszedł czas na rzucanie bukietem. Chłopcy zasłonili mi oczy chustką a za moimi plecami dziewczyny czekały aż rzucę. Zamachnęłam się i wyrzuciłam w rąk bukiet. Zdjęłam pośpiesznie chustę i odwróciłam się aby sprawdzić, która została szczęśliwie obdarowana bukietem. Rozejrzałam się i zauważyłam stojącą na środku Kate. Uśmiechnęłam się do niej i usłyszałam jak wołają Louis'a, aby się przygotował na swój rzut muszką. Po chwili okazało się, że szczęśliwym wybrańcem okazał się Harry. Przyszła para młoda musiała zatańczyć jeden taniec. Ale w trakcie inni dołączyli do pary.
Następnie o 24:00 wjechał ogromny tort. Razem z Tommo pokroiliśmy go i rozdaliśmy gością.

W końcu po wielu godzinach zabawy, tańca i śmiechu znalazłam się z Lou w naszej sypialni (oczywiście nie będę opisywać co działo się w nocy).

____________________________________________________________________

Witam wszystkich!

Mamy nowy rozdział <3

Piszcie w komentarzach co sądzicie o ślubie.

Ciekawi jesteście co zdarzy się później?

Czekam na wasze opinie.

Do następnego :)